Ara

Cesaretim Yok Rabbimi Anlatmaya

Admin
30 Kas 2017
2 dakikada okunur

Tebliğ etmek… Ne kadarda kolay ağzımızdan dökülen bir kelime… Ama bakıyorum da bir etrafıma; çoğu zaman bu kelime sadece dilde kalıyor. Zira kalpten dökülen bir mana, hale yansıyandır. Halde yok ise ne tesir eder ne de devam eder. Dahası cihad etmekten bahsediyoruz bu kelimenin ahirinde… Neye karşı bir cihaddayız? Küffara mı? Nefse mi? Din kardeşlerimize mi?

Acaba diyorum… Cihad’ın ve tebliğ’in tanımını mı karıştırır olduk? Ya da kendi nefsimize göre çeki düzen mi verdik bu değerlerin tanımına?

Bir çok risale-i nur okuyan ve ya yeni başlayan kardeşlerimde sık duyduğum bir cümle söz konusu: “Tebliğ yapmak istiyorum ama olmuyor, dilim varmıyor, cesaretim yok.” Peki nedir bizi bu hastalığa iten? Bir teşhis koymak geldi mi aklımıza? Acaba ilk emri mi anlayamadık dosdoğruca? Yoksa Risale-i Nur “okuyorum”larımız mı yalan kokuyor? İkimizde aynı şeyi okuyorken neden bu ayrılık? Bir uçta Zübeyir Gündüzalp, bir uçta biz… Ne derin bir uçurum fark ediyor musun?

Oysa Musab Bin Umeyr sadece 10 ayeti öğrenip çıkmıştı davasını anlatma yoluna… Bizler sayısız ayeti bilirken neden bu ayrılık? Her gün belki saatlerce sosyal medya hesaplarımızda akıp giden onca hakikat dolu kelime varken, neydi bizi kör eden bu cümlelerin derinliğine karşı? Okuyorduk, ezbere biliyorduk belki ama; anlayamıyorduk, derinliğini soluyamıyorduk. Güzel sözdü ve kopyalayıp hemen paylaşmalıydık takipçilerimizle… Bu bizim dindar kimliğimiz için önemliydi. Paylaşımlar buna göre akıp gitmeliydi. Ama yaşayamıyorduk…

Şimdi sor kendine nefsim! Vur neşteri yaranın en derinine! Yaşamadığını anlatana ne denirdi Acaba farkına varmadan iki yüzlü mü olmuştuk? Evet ağır bir itham. Ama nefsimizi itham etmedikçe nefse karşı cihadı kazanamazdık. Cihad bizim için sadece cephe’yi hatırlatan bir kelime olmuştu belkide… Peki cepheyi anlamış mıydık? Mesela Çanakkale’yi, Filistin’i, Doğu Türkistan’ı, Arakan’ı, Suriye’yi anlayabilmiş miydik? Ya da Tarihimizde gurur kaynağımız olan, bir Hadis-i Şerif müjdesi: İstanbul’un Fethi bizim için hangi manaları aralıyordu?

Çocukluğumuzdan beri tarih kitaplarından ezbere bildiğimiz Osmanlı askerlerine bir bakalım. “Deliler” adında askerler bulunur savaşta. Bunların özelliği kefen giyerek ve silahsız olarak ordunun en önünde şehadete koşmaktır. Silahlarının olmaması bir şey ifade etmez onlar için, yüreklerinde iman gibi bir kuvvet vardır. Ya da hepimizin hayatının belli dönemlerinde izlediği Çanakkale belgeselleri ya da filmleri olmuştur muhakkak. Dikkat edin savaş sahnelerine. Önde bir kuvvet bulunur, o kuvvet süngü ile mücadele eder ve önden gidenlerin geri dönmek ihtimali neredeyse %0 dır. Arkada kalan kuvvet ise ateş emrini bekler, siperlerinden çıkmazlar. İşte o önden gidenlerden biri biz olmalıydık. Belki savaşmıyorduk onlar gibi ama okuduklarımızı neden anlatamadığımızın sebebini yaşayamamakta aramalıydık. Sahabeler ki, bir ayet gelince önce hayatlarına geçiren sonra tebliğe başlayan Peygamber

dostlarıydı. Öğrendiğimiz ayetler, hadisler, Risale-i Nur’dan vecizeler dindar kimliğimizi ispatlamak için bir durum paylaşımı olmamalıydı.

Şu an Filistin’de, Doğu Türkistan’da ya da sair yerlerde aynı Çanakkale’deki ve ya Osmanlı’daki gibi cephe önünde savaşan kardeşlerine bir bak. Süngüleriyle en önde çarpışıyorlar. Ellerinde bir silah dahi yok. Ama bir ümitleri var… Nam-ı Celili Muhammedi’yi Güneş’in doğup battığı her yere ulaştıracak kardeşlerinden ümitvarlar. Onlar ne için cihad etti? Sen ne için okudun ve ne için anlatamıyorsun? Rahat mıdır bizi böyle cesaretsiz kılan, yoksa dilden yüreğe inmeyen hakikatlerden uzaklık mı?

“Onlar öyle seçkin kimselerdir ki, Allah’ın buyruklarını tebliğ ederler, O’nu sayıp, O’ndan çekinir ve O’ndan başka kimseden çekinmezler. Hesaba çeken olarak Allah yeter.” (Ahzab, 33/39)